In onze tijd wordt massaal naar wijsheid gezocht. Vooral op gebied van het 'Hoe en Wat', en helaas niet op de fundamentele vragen van het 'Waarom en Waartoe'.
De coaching wereld is daarom ook niet vrij van een hoog Hoe en Wat gehalte. Het wemelt van de geheimen onthullers, sleutelbewaarders, stappen- en trappenplan-trainers en consultants. Vaak met de suggestie van de slimme oplossing en maakbaarheid, 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet', 'luister naar mij, ik heb het gevonden.'
In onze tijd lijkt het authenticiteits-ideaal van Renaissance en Verlichting doorgeschoten te zijn in een maakbaarheids illusie of –obsessie. Vaak lijken coaches die illusie alleen maar te bevestigen door een blinde vlek voor de Beschränkung (beperking), en de kunst van het omgaan met de realiteit, en het oefenen in onbevangenheid. Een blinde vlek voor diepere en hogere lagen van de kunst van het mens worden.
Het vieren van 25 jaar xpand, en het reflecteren over uw vak, heeft alles te maken met de vraag of coaches willen blijven leren, en het lerend meesterschap ook delen met degenen die u dient. Deze 'kunst van de lerende meester', heeft in mijn optiek alles te maken met de kunst van het knielen: te vragen om wijsheid, de erkenning afhankelijk te willen zijn van de Allerhoogste, de levende God. Bescheidenheid, de menselijke maat te houden.
Het relativeren in het licht van de absolute.
Onbevangenheid te koppelen aan professionaliteit.
Het dienen van mensen, leiders, verantwoordelijken, die geroepen zijn om 'mens te worden', die vormgevers, kunstenaar, zijn van hun leven.
Mensen die u, professioneel, het beste dient door te streven naar de kunst van het lerend meesterschap.
De kunstenaar die mij daarin inspireert is Jezus van Nazareth, de lerende leraar, meester voetenwasser.
Door: Otto de Bruijne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten